Galerie KRUIS-WEG68 neemt afscheid van 2022 waarin wij veel bijzondere tentoonstellingen hebben mogen organiseren. Wij nemen nu even een korte break van 15 januari t/m 2 februari 2023.
De eerstvolgende tentoonstelling start op vrijdag 3 februari met werk van Beth Namenwirth. Daarover binnenkort meer informatie.
AFSCHEID VAN 2022, VOORUITBLIK NAAR 2023 Meer lezen »
De exposities van Galerie KRUIS-WEG68 staan gelukkig altijd in de warme belangstelling van zowel publiek als vertegenwoordigers van de professionele kunstwereld. Dat werd weer eens onderstreept met een fijn stuk van Nuel Gieles in het Haarlems Dagblad van woensdag 2 oktober.
In dit interview met kunstenaar Peter de Vogel worden de ondervonden weerstanden inzichtelijk die Peter heeft moeten doorstaan om tot zijn werk te kunnen komen. Het geeft een extra dimensie aan zijn expositie. STOPMOTION is nog te zien tot 26 oktober en we nodigen u van harte uit om zowel het Haarlems Dagblad als onze expositie te bekijken.
Peter de Vogel in KRUIS-WEG68 Meer lezen »
Het Haarlems Dagblad kwam op 21 mei jl. met een publicatie over het werk van Erik de Bree. Aanleiding is zijn expositie GOOD TIMES ARE THE BEST TIMES dat t/m 15 juni nog is te bezoeken in onze galerie.
Die expositie werd op 17 mei geopend door Jac de Ruiter. Jac is naast creatief partner bij het Haarlemse communicatiebureau Jung, ook een verzamelaar én een groot bewonderaar van de Bree. Hij kwam met een mooie speech die wij hieronder integraal hebben opgenomen. Nieuwsgierig geworden naar het werk van Erik de Bree? Zijn expositie is nog bij ons te zien t/m 15 juni 2019.
Er werd mij gevraagd een praatje te verzorgen ter ere van Erik de Bree’s solotentoonstelling, ‘Good times are the best times’. Hoe ik op de uitnodiging aangekondigd wenste te worden? Schrijf maar op dat ik een bewonderaar vanaf het eerste uur ben, was mijn antwoord. En zo geschiedde. Toen het zwart op wit stond vroeg ik me ineens af, wat is een bewonderaar eigenlijk precies? Wanneer ben je dat? In bewonderaar schuilt het woord raar, dus wellicht moet je een beetje raar doen om bewonderaar te zijn.
In de muziekbusiness spreekt men van groupies. Mensen die voor dag en dauw op straat liggen om een concertkaartje te bemachtigen, rondhangen bij kleedkamers en hotels met de hoop op een glimp of meer van hun idool. Laat mij u geruststellen, ik heb nimmer de nacht doorgebracht op een hotelkamer met Erik.
Hoe word je dan wel bewonderaar van Erik de Bree? Daarvoor moeten we tien jaar terug in de tijd. Het was 2009, ik wipte, zoals ik dat vaker deed, na een marktbezoekje onvoorbereid en zonder verwachtingen binnen bij de Vishal.
En daar hing het. Pats! Een zwarte berg, prominent, monumentaal te wezen, confronterend door omvang en het nachtdonkere kleurgebruik. Hier en daar gele lichtstipjes, sporen van lijnen en lopende verfresten. Niet bepaalt een opgewekt werk. Ik wist direct waar het zou komen te hangen. In onze huiskamer, niet boven- maar tegenover de bank. Ik wist ook dat ik voor een berg van een uitdaging stond. Hoe overtuig ik mijn vrouw Claudia, zo’n ongelofelijk aanwezig zwart kreng toe te laten tot onze huiselijke sfeer? Een tweede bezoek aan de Vishal, een aantal dagen later eindigde in een deceptie. De volgende tentoonstelling had zich aangediend, de zwarte berg was opgegaan in mist.
Er zat niets anders op, we moesten op zoek naar Erik. We vonden hem in een klein, slecht verlichtte kamer en aanschouwde het schilderij noodgedwongen van veel te dichtbij. Erik greep het moment, ’dit is Mount Shasta, een berg in Californië. Ik ben er nooit geweest, maar een berg is een berg, nietwaar? Zie de berg als een zelfconstructie, een toespeling op het collectief geheugen’. Door het verhaal werd het schilderij alleen maar mooier. Mijn interesse in het werk en de kunstenaar was gewekt. Maar om echt bewonderaar te worden is meer nodig.
Door atelier- en expositie bezoeken, ondermeer bij Horizontaal Verticaal aan het Spaarne, het kunstenaarscollectief waartoe Erik behoord, de gesprekken die we voerde, begon ik Erik’s motivatie en zijn ongeremde zoektocht naar een eigen signatuur beter te begrijpen.
‘Het experiment is het doel. Toeval mag, moet zelfs… om tot bijzondere resultaten te komen’, vertelde hij. Voor mij is zijn werk zeker niet alleen het aangaan van het experiment. Alles wat hij maakt is doordacht en goed voorbereid. Je voelt en ziet een duidelijk vakmanschap. Als ik u vertel dat veel werkstukken zijn atelier nooit zullen verlaten dan begrijpt u de kritisch blik van de kunstenaar. Alleen hij bepaalt wanneer het goed is. Hier in galerie Kruis-weg 68 hangen uitsluitend de pareltjes.Met de hang naar experiment vindt Erik zichzelf telkens opnieuw uit. En dat mogen we bewonderenswaardig noemen. Hij bewandelt nooit de makkelijkste weg, wat zijn nog jonge ouvre des te spannender maakt. Zo ontstond in 2009-2011 de Serie ‘Wald’. Stelt u zich doeken voor van een boswandeling, dromerige fragmenten van takken, struiken en bosschages. Tot 2013 werkte Erik aan de serie: ‘Langolier’, vernoemd naar het happende monster uit het boek van Stephan King. Waar overigens in de jaren 90 een akelig slechte tv-serie van is uitgezonden. In Erik’s ‘Langolier’ zien we het experiment van het opbouwen om vervolgens weer af te breken ontstaan, waardoor het beeld zich eigenlijk juist weer opbouwt. We maken kennis met uitgescheurde stukken verf en door chemicaliën weggebeten stukken verf op doek. Tussendoor maakt Erik nog een uitstapje met ‘Damaged photo-serie’; zorgvuldig geselecteerde, gescheurde foto’s met sporen van verf in epoxy gegoten. Dit keer op een kleiner formaat.
En dan dient het belangrijke jaar 2014 zich aan. De Van Vlissingen Art Foundation daagt Erik uit om een soloshow te maken in Christie’s Amsterdam. Na een inspiratiereis naar de Azoren gaat hij al een bezetene aan de slag in zijn atelier, met als resultaat de serie: ‘Wallpaper paintings’. Geïnspireerd op vervallen in- en exterieurs die hij tijdens zijn reis aantrof maakt hij enorme met behang beplakte panelen waar hij door intuïtief te scheuren opportunistisch op zoek gaat naar het onverwachte. De verzameling behangpapier wil ik nog even apart benoemen, de speurtocht naar behangrollen is al experiment op zich. Het liefst werkt hij met materiaal uit vervlogen tijden.
Er viel een uitnodiging op de mat voor deze tentoonstelling. Ik had Erik al een poosje niet gesproken dus ik wist niet wat ik kon verwachten. Bij het binnentreden van Christie’s was de confrontatie vergelijkbaar met de Vishal. Pats! Groots, monumentaal, maar dit keer ook krankzinnig van kleur en compositie. Het enige wat ik kon bedenken was; wat jammer dat we te klein behuisd zijn. Waar laat je werkstukken van deze omvang? Het was overweldigend. U begrijpt mijn lot als bewonderaar voor het werk van Erik de Bree werd daar bij Christie’s definitief bezegelt. Vervolgens dacht ik… shit, nu heb ik Erik niet meer voor mijzelf. Toute chique Amsterdam of moet ik zeggen Nederland was aanwezig. Je kon over de hoofden lopen. Erik de Bree zou na Christie’s onbetaalbaar worden voor een verzamelaar met een bescheiden beurs. Gelukkig voor mij en u is dat enigszins meegevallen. Kijk om u heen, ga eens wat minder vaak uit eten of sla eens stedentripje over en u kunt zich een de Bree veroorloven. Ik kan u verzekeren, u heeft daar veel langer plezier van.
Jac de Ruiter, mei 2019
Aandacht voor expositie Erik de Bree Meer lezen »
Vrijdag 5 april was de officiële opening van ‘Doorzichtige dingen’, de tentoonstelling met werken van kunstenares Stance Oonk. We hebben tijdens deze opening gelukkig weer veel mensen mogen begroeten in onze galerie.
Onze gasten hebben kunnen genieten van de mooie tentoongestelde werken van deze expositie. De officiële opening werd verricht door Joost Pollmann, bekend publicist in kranten en tijdschriften. Hij heeft daarvoor een prachtige speech geschreven dat ook mooi ingaat op het werk van Stance. Wil u dat nog een keer rustig nalezen, we hebben de tekst hieronder volledig opgenomen. Was u niet aanwezig bij de opening en wilt u alsnog de werken bewonderen na het lezen van deze tekst? De expositie is te zien t/m 4 mei 2019.
Op zaterdag 13 en 20 april én op zaterdag 4 mei is Stance Oonk van 14.00 tot 16.00 uur aanwezig in onze galerie. Een mooie gelegenheid om met haar kennis te maken en van haar meer info te krijgen over de tentoongestelde werken.
Galerie KRUIS-WEG68 is geopend op donderdag t/m zaterdag van 11.00 tot 18.00 uur. Op 27 april zijn wij i.v.m. Koningsdag de gehele dag gesloten.
Welkom bij ‘Doorzichtige dingen’, de solo-tentoonstelling van Stance Oonk in Galerie Kruis-Weg 68, Haarlem. Vorig jaar zomer, middenin die zware hittegolf, heb ik Stance geïnterviewd voor het boek ‘Solo’, dat aandacht schonk aan 25 kunstenaar die hadden geëxposeerd bij Harrie Swaak van Castellvm Aqvae in Bloemendaal. Blijkbaar is die ontmoeting bevallen, want Stance heeft mij vervolgens gevraagd deze expo te openen. Ze vroeg mij ook mee te denken over de titel, en nadat we samen de werken hadden bekeken die ze ging laten zien – door Michel van Overbeeke geselecteerd in haar atelier aan het Bolwerkslaantje – kwam ik op: ‘Doorzichtige dingen’, wat de titel is van een nogal ondoorzichtige roman van Vladimir Nabokov uit 1972. Je moet bij Nabokov altijd heel goed opletten, want er gebeurt veel tussen de regels door, het één schemert door het andere heen. En dat is eigenlijk precies wat er gebeurt in de tekeningen en schilderijen van Stance Oonk. Om dat te illustreren wil ik de aandacht vestigen op een van de tentoongestelde werken, waarin die ‘doorzichtigheid’ een belangrijke rol speelt:
Een gedaante verschijnt uit het grijze niets, hij doemt op uit de mist en pakt de handen vast van een meisje. We zien niet veel van die gedaante, maar wel dat hij toenadering zoekt. Het zou God kunnen zijn, die vanaf de andere kant, van Gene Zijde, contact met de levenden maakt. Het kan ook de overleden vader van Stance zijn, die zijn dochter geruststelt: er is geen gevaar, je hoeft nergens bang voor te zijn. Er bestaat een film die ‘Contact’ heet, waarin Jodie Foster door een wormhole de ruimte in reist om haar gestorven vader terug te zien. Heel ingewikkeld. Voor zo’n ontmoeting heeft Stance geen computer generated images nodig! Verf en inkt op papier of doek volstaan.
Maar ze krijgt bij die ontmoetingen wel degelijk hulp. Er komen in het werk veel paarden en kraaien voor, dieren in haar sjamanistische zienswijze de communicatie tussen deze en gene zijde faciliteren. Ongeveer zoals de veerman Charon in de Griekse mythologie de overledenen over de Styx naar het Dodenrijk vervoert: zie het schilderijtje naast het raam van de galerie. In de persoonlijke mythologie van Stance is het vooral het paard dat toegang verschaft tot die andere wereld. Een paard laat zien hoe je je voelt, zegt ze, “het paard spiegelt wie jij bent”. Dus als je je in dit dier verdiept, verdiep je je in jezelf. Om aan te geven hoe serieus ze dit neemt, vertel ik erbij dat Stance sinds enige tijd rijlessen krijgt, en niet van zomaar iemand: maar van Zoë Coade in Vogelenzang, de schrijfster van het boek ‘Who Horses Are’. Niet wat paarden zijn, maar wie paarden zijn! Spiritualiteit & dressuur gaan hier hand in hand, dus Stance berijdt haar eigen lot, zou je kunnen zeggen. Haar paard heet Kheelen en ze heeft hem afgebeeld op een zonnige gele prent, gemaakt met pastelkrijt over tempera, waarop je heel mooi kunt zien hoe ze voorzichtig en omzichtig toenadering tot het dier zoekt. Kheelen staat er eigenlijk heel kalm bij, het is Stance die aarzelend oogt.
Ik wil nog even terug naar dat grensgebied tussen deze en gene zijde. Edgar Allan Poe schreef in een van zijn verhalen: “De grenzen die het Leven scheiden van de Dood zijn hoogstens schimmig en vaag,” en het is precies die schimmigheid die Stance Oonk in beeld brengt. Een van de manieren waarop ze dat doet is het laten stáán van geschetste lijnen die het niet hebben gehaald als definitieve contour, zoals in het grote, witgrijze werk dat ze ‘Het Noorden’ heeft genoemd. In kunsthistorisch jargon noem je dat de pentimenti: wat je vrij vertaald de spijtlijnen kunt noemen, een ondertekening die zichtbaar is gebleven. Bij Stance zijn het juist géén-spijtlijnen, maar eerder een soort echo’s die het ontstaansproces van de tekening weergeven en het zo in de tijd plaatsen. Ook dat is een goede reden om haar tentoonstelling deze titel te geven: ‘Doorzichtige dingen’.
Joost Pollmann
Druk bezochte opening Stance Oonk Meer lezen »
Bij Kunsthandel KRUIS-WEG68 organiseert Artvark een ARTIST TALK met OLAF MOOIJ op dinsdag 18 december 2018. Start om 19.30 uur
Olaf Mooij gebruikt de auto als bron voor zijn werk. Hij gaat er van uit dat de auto een levenscyclus heeft net als een mens. Mooij transformeert de onderdelen en geeft ze een nieuwe betekenis.
Het werk van Olaf Mooij roept ook vragen op, en het is een plezier om de kunstenaar over zijn werk te horen vertellen. Er is beperkt plaats, graag aanmelden via info@artvark.nl. Na afloop is er een drankje en gelegenheid om de expositie te bekijken. De expositie is nog te zien t/m 29 december 2018.
ARTIST TALK MET OLAF MOOIJ Meer lezen »
